5 czerwca 1257 r. we wsi Kopernia koło Szydłowa książę Bolesław V Wstydliwy nadał miastu Kraków prawa lokacyjne. Mija 763. rocznica tego wydarzenia.
Akt lokacyjny miasta Krakowa z 5 czerwca 1257 r. przechowywany w Archiwum Narodowym w Krakowie – to jedno z dzieł, które znalazło się na Liście Krajowej Programu UNESCO „Pamięć Świata”. Dokument lokacyjny to jeden z najstarszych i najcenniejszych dokumentów z zasobu. Na jego mocy Kraków lokowany został na prawie magdeburskim na wzór Wrocławia, stawał się gminą samorządową, na której czele stał dziedziczny wójt wraz z wybieraną wśród mieszczan ławą.
Lokacja wprowadziła nowe założenia urbanistyczne i architektoniczne. Wytyczono wówczas istniejący do dziś plan zabudowy Krakowa, z największym wśród miast średniowiecznych rynkiem pośrodku i odchodzącymi od niego szerokimi ulicami. Przez przyjęcie prawa magdeburskiego miasto wchodziło w środkowoeuropejski system prawa miejskiego, które zapewniało miastu w dużym stopniu status autonomiczny, a ponadto obecność we wspólnocie nie tyle międzynarodowej, co ponadpaństwowej.
Dokument tworzący fundament historii Krakowa, jest zarazem dziełem sztuki rzemiosła artystycznego. Jest sporządzony na pergaminie, spisany atramentem w języku łacińskim, uwierzytelniony dwiema pieczęciami woskowymi dowieszonymi do dokumentu na jedwabnych sznurach, pieczęć wystawcy dokumentu zachowana jest luzem.
